سلام به همه دوستان
امروز دقیقا یک سالی هست که از تولد این تارنمای اینترنتی یا به قول خودمان وبلاگ می گذرد
سعی این بود که از این طریق فاصله ای که میان من و شما افتاده بود کم کنم حال نمی دانم که چقدر در این امر موفق بودم یا تا چه اندازه توانستم تنهایی غربت را با شماها تقسیم کنم .و به این سبب دورادور از شما باخبر باشم و البته شما بیشتر از احوالات من با خبر باشید .
می بیند چه زود عمر می گذرد و ایام سپری می شود ولی ما کمان در گیر زندگی هستیم و گذشت زمان را درک نمی کنیم .
بنشین بر لب جوی وگذر عمر ببین کاین اشارات زجهان گذران مارا بس
ولی سال اولی که در اینجا بودم برای من بسی دشوار و سخت بود. دوری از شما دوستان خوب و از جمع شما خارج شدن و تنهایی وغریبی و ... ولی این سال هم گذشت و تجربه بسیار گرانبهایی در طی این مدت کسب کردم .
در این مدتی که در اینجا سپری می کنم به این شعر حافظ ایمان آوردم که می گویید :
یاربا ماست چه حاجت که زیادت طلبیم دولت صبحت آن مونس جان مارا بس
ماه پر برکت رمضان هم رو به اتمام است ولی متاسفانه من هم همانند سال گذشته از مراسم مذهبی این ایام کم نصیب
شبهای دراز بی عبادت چه کنم***** طبعم به گناه کرده عادت چه کنم
گویند کریم است و گنه می بخشد*****گیرم که ببخشد زخجالت چه کنم
باز هم دوست دارم شعر اولین نوشته ام در این روز یعنی تولد وبلاگم با هم زمزم کنیم :
گلغلداری زگلستان جهان ما را بس زین چمن سایه آن سرو روان مارا بس
من وهمصحبتی اهل ریا دورم باد از گرانان جهان رطل گران مارا بس
قصرفردوس به پاداش عمل می بخشند ما که رندیم و گدا دیر مغان مارا بس
بنشین بر لب جوی وگذر عمر ببین کاین اشارات زجهان گذران مارا بس
نقد بازار جهان بنگروآزار جهان گر شمارا نه بس ابن سود و زیان مارا بس
یاربا ماست چه حاجت که زیادت طلبیم دولت صبحت آن مونس جان مارا بس
از در خویش خدارا به بهشتم مفرست که سر کوی تواز کون و مکان مارا بس
حافظ از مشرب قسمت گله نا انصافی است
طبع چون آب وغزلهای روان مارا بس
این هم سفره افطار در روزهای اول دراینجا
